Twee heel verschillende maatjes

“Is dit vrijwilligerswerk als maatje wel iets voor me? Je weet niet aan wie je gekoppeld wordt en misschien vind je het helemaal niet leuk en hoe ga je dat dan aanpakken?” Ik vermoed dat die gedachte zo’n beetje door Rosalies hoofd ging toen ze zich in september bij Humanitas aanmeldde als maatje. Maar nu zegt ze “Ik vind het echt leuk” en ze denkt erover het contact te onderhouden ook als haar stage in juni afloopt. Want Rosalie doet dit voor haar stage (acht uur per week) van haar opleiding Social Work aan de Hanzehogeschool. Ze is maatje van een meneer met dementie èn van een meisje van ongeveer haar eigen leeftijd.

Een jeugdig stel

Het contrast tussen de twee mensen vind ze juist heel leuk. “Ik drink altijd eerst een kopje thee met het echtpaar, dan praten we wat over onze week en daarna ga ik wandelen met Teun. Hij heeft dan hele verhalen over de wijk en de mensen in de buurt waar hij al 40 jaar woont. Ik merk dat zijn vrouw ook behoefte heeft aan een luisterend oor. “Maar als mevrouw in het bijzijn van haar man vertelt hoe moeilijk ze het heeft met zijn achteruitgang vind ik dat lastig, daar ga ik inhoudelijk dan niet op in want ik merk dat hij er ongemakkelijk onder is. Het is een leuk en nog jeugdig stel, ze zijn 75, en ze zijn ook heel belangstellend naar mijn leven, ik stuur ze wel eens foto’s als ik bij familie ben geweest dat vinden ze leuk.  Het is echt een wederkerig contact.”

Een wederkerig contact

Het contact met het meisje ( ze is 19 jaar) is net zo goed wederkerig: “We zijn twee meiden onder elkaar en hebben ook zo onze lolletjes en herkennen elkaars humor. Het meisje heeft behoefte aan een maatje omdat ze geen contact met haar familie heeft en ze erg eenzaam is. Ze loopt bij de GGZ vanwege een diagnose.” Ze ontmoeten elkaar in het kattencafé en praten wat. “Ze wil haar ei kwijt, we praten over dingen waar ze het moeilijk mee heeft. Ze doet MBO2 en mist de aansluiting met klasgenootjes omdat ze niet rookt, drinkt of uitgaat en ze vindt het moeilijk om alleen te zijn.” Zo te horen is het een kwetsbaar meisje en daar is Rosalie zich wel van bewust. “Ik wil niet dat ze in het zware stuk blijft hangen dus probeer ik na een tijdje over te schakelen naar een positiever onderwerp. Ik wil ook niet in de rol komen van een tweede therapeut en met mijn soort opleiding heb je die neiging wel.” Rosalie geniet ook van dit contact: “Als je ziet dat ze in het begin stil en terughoudend is en aan het eind van de dag hele verhalen kan houden dan doet mij dat goed. En ze vraagt ook naar mij, mijn school of datinglife dus we hebben wel een vriendschappelijk klik.” Toch bijzonder hoe je begint als maatje en eindigt met een vriendin.

Humanitas zoekt altijd maatjes, klik hier voor het overzicht.

tekst: Jeanet Verveer
Foto: Rosalie